Prof. Dr. M.J.G. van der Velden was de voorganger die me bevestigde als predikant in de Nederlandse Hervormde Kerk. Hij belichaamde voor mij de brug tussen de Gereformeerde Bondsgemeente waar ik was opgegroeid in Drongelen (www.hervormdeethendrongelen.nl). En de middenorthodoxie waar ik me steeds beter was gaan thuis voelen. Hij was een Bonder, zoals we zeiden als studenten, maar een vagebonder. Onafhankelijk van geest en daarom vond ik hem zo gezaghebbend. Bovendien een man die theorie en praktijk wilde verbinden. En dat paste wel bij mij.
Onvergetelijk was ook de aanwezigheid van ds. Krijn van Liere. Hij was Hervormd predikant te De Meern en de consulent. Vlak voor de dienst zou beginnen was er de nodige hectiek en spanning. Sowieso al: je bevestiging tot predikant. Maar ook omdat de plaatselijke begrafenisondernemer pas voor de dienst al naar de kerk had gebeld dat er een uitvaart was te doen door de nieuwbakken predikant. Ds. Van Liere – oude rot in het ambt – wist precies hoe het zat. Vlak voor we het consistoriegebed zouden bidden en we de stampvolle kerkzaal in zouden gaan, pakte hij zijn kam. “Zo nog even mijn haren kammen…!” Nu moet u weten dat hij geheel kaal was en hooguit langs de zijkant nog wat haren had… IJzersterk om zo de spanning te breken! Je gaat met een glimlach de kerk in!
Beide predikanten deden ook mee aan de handoplegging. Ik vond het niet nodig alle aanwezige predikanten te vragen dat te doen. Kerkordelijke werd dat wel zo geadviseerd. Maar ik vond dat te veel het ambt van predikant benadrukken. Ook al werd je dat dan voor het eerst. Ik vond het wél heel wezenlijk om daar dan ándere ambtsdragers bij te betrekken. Zo kwamen ook enkele leden van de kerkenraad waar ik mee zou samenwerken naar voren. Het ging om ouderling hr. Hallers, om diaken hr. Stultiens en ouderling-kerkvoogd mevr. Steenbeek-Bokhorst.
Ik besef me nu ook dat al deze genoemden die zo’n belangrijk aandeel hadden in de dienst niet meer in leven zijn…
Deze dienst was het begin van een prachtige tijd in Vleuten. Ik kreeg alle kans om het ambtelijke vak te leren. En ondervond veel weerklank. Het kostte veel moeite om toen tot de beslissing te komen om naar een andere gemeente te gaan. En dus Vleuten – De Haar los te laten. Na negen jaar kwam ik in IJsselstein terecht. Eerst in de Hervormde deelgemeente De Burchtkapel en later gaandeweg de Protestantse gemeente. Inmiddels alweer 16 jaar (dat was op 15 mei jl.). Het is heel bijzonder om al 25 jaar heel na te mogen komen aan mensen die je worden toevertrouwd. En samen met hen te zoeken naar de weg van God met ons door het leven. En dat bij hoogtepunten, maar evengoed bij dieptepunten. Dat je zó in het hart van de ontmoeting van God en mensen het verschil mag maken – dat is diep ontroerend. Lysette Verwegen of haar redacteur pikte dat mooi op in de kop van het artikel in Zenderstreeknieuws van vandaag: Nog altijd die vonk.
Ja, nog altijd die vonk van de Geest die harten opent en beweegt. Goddank, dat je daar een rol in mag spelen! Hartelijk dank ook voor het vertrouwen dat ik onderweg mocht ontvangen! Inmiddels werd ik gaandeweg omgeven door prachtige boeketten bloemen en manden met heerlijke lekkernijen. Plus een heleboel kaarten vol lieve woorden. Ook daarvoor dank!
Dag Peter,
De vreugde bij dit jubileum zij je van harte gegund. Heerlijk is het vonken te blijven ervaren. Ook je blogs knetteren ervan. Voor nu: Proficiat!