Sinds vorig jaar hebben we als kerken (weer) een plaatsje gekregen in het officiële programma bij de Dodenherdenking in IJsselstein. Er is voorafgaande aan de herdenking bij het monument een bijeenkomst in het Fulcotheater. Vorig jaar was in mijn studieverlof Ds. Tekelenburg de spreker. Nu was het mijn beurt. Ik heb het volgende gezegd:
Herdenking IJsselstein 4 mei 2011
Ook dit jaar zijn we dankbaar dat de Oranjevereniging ruimte geeft aan een vertegenwoordiger van de geloofsgemeenschappen in IJsselstein om een bijdrage te leveren aan de herdenking. Dit jaar is het mijn beurt.
Ik heb al jaren in een map met teksten, liederen en gebeden die ik van her en der verzamel een piepklein gedichtje over 4 mei zitten. Ik wilde het ooit eens gebruiken bij een gelegenheid als deze. Vandaag is het zover.
Het is kort, maar krachtig. Het sluit aan bij het luiden van de kerkklokken straks, tussen 19.45 en 20.00 uur.
Het gebeier heeft allerlei betekenissen. Het gaat niet alleen om het samenroepen van de gelovigen, maar ook om van tijd tot tijd het uur aan te geven. Verder gaat het om belangrijke gebeurtenissen in de leefgemeenschap bekend te maken: bijv. een overlijden met de doodsklok en een ramp met de noodklok. Soms ontstond er zelfs een herkenbare klokkentaal: een bepaalde manier van luiden; het luiden van een bepaalde klok – een eigen herkenbare taal.
Vandaag luiden de klokken om ons te brengen bij het leed van de velen – bekend en onbekend – die het leven lieten in de strijd voor vrijheid, vrede en veiligheid. Hun verhaal, het verhaal van het verleden, mogen we niet vergeten. Moet keer op keer verteld worden. Om toekomst te openen. Om de vlag van vreugde ooit, eens in de top te kunnen hangen.
Het gedicht is van Hans Mouthaan. Het heet:
4 mei
Met een brok
in het brons van hun kelen
vertellen de klokken vandaag
het verhaal van gisteren.
De vlaggen
zijn nog niet op de hoogte
van morgen.
prachtig: kort en sterk gedicht!